شیزوفرنی با شکوه ِ من

آقاجان ؛ همه جا رو آتیش برداشته ؛ نقلِ قدیم ندیما که میگفتید طاعون همه جا رو برداشت .  من شما رو لقمه پیچِ قاب کردم آویزونتون کردم توى چهاردیوارى بى پنجره ى آهنى ؛ آقا جون شما میگفتید آتیش از آهن درست شده ، خودشم میزنه آهن رو ذوب میکنه ، خُب بى پدر چقدر نمک نشناسه... چاره ندارم ، الان نور و چراغِ خونه عکسِ شماست که  بالاى بومه   ؛ شما مثلِ ( وان یکاد) شدید ، زدمتون زیرِ لامپِ کم جونِ خسیسِ خونه ، آقا جون شما اون بالا خورشید منید اما چرا این جا مثلِ زمستون زمهریره؟ . . . . . مگه سوز از آهنم رد میشه آخه ؟ مثل سرماى جهنم شده . . . اون جهنمی که میگن از سرما ساخته شده . . .  امّا اون بیرون همه جا پر از صداى سوختن و "آى سوختم"ه ... آقاجون میشه اگه صدامو میشنوید یه نشونه بفرستید ؟! مثلا لامپِ بالا سرتون سرفرازى کنه سِک سکه کنه ما ببینیم شما توى نور حلول کردید ... نمیشه ؟ . . . انقدر چارزانو میشینم میشینم میشینم تا این لامپ  خود به خود بترکه ... اگه اون نترکه من میترکم . یه جوری یه کاری کنید بفهمم صدامو میشنوید .  آقاجون؟

no:11

خیلى وقته سرم شده آونگ و زندگیم شده بَنگ . . .  حالا تو خیلى وقته مُردى . . . ولى من باورش نکردم . . . حالا خیلى وقته همه ى خونه رو بوی  نا گرفته و سقف کومه کومه ریخته و همه رفتن ... اما این خونه و صداى تو   توى گوشِ منه با یه عالمه رازاى مگوى بین تو و من . خسته شدم ... این جا آینه ها شکسته ؛ من همه اش خودمو نصفه و لهیده و چِرک میبینم ، با همون لباسِ آبى خسته ى خفه م توى همون وانى میرم که تو میرفتى ... لوله ها صدا میدن ... چیک . . . چیک . . . چیک . . . چیک . . .  از یه جاى دیگه چکه چکه صداى تیزِ ریز ریز گوشمو مثل فلفل میسوزونه ... بو هاى لَخت معلق  و سایه هاى بى مُخ روى اعصابم پاتیناژ میره بابابزرگ ... حالا با همون عروسکى که برام خریدى و چند تا تیغ میخوابم توى آب وان . . . تا  وسطِ اقیانوس وان غرق بشم با امپراتورى رویاهام  . . .  تا  بیام پیش تو ... هیچ کس دوستم نداره ... رگ که بزنه بوسه به تیزى تیغ ... جون میده واسه تموم شدنِ تیلیتِ مُخ . . .   بابابزرگ ... لباسم خیس شده ... من سردمه یا آب انقدر سرده  ؟ چه بوى نَمى میاد ... آخ جون ... خون که از مچم میچکه انگار کلى جادو داره از تنم در میاد ... انگار عاشق شده باشم ،  قلبم دیگه نمیزنه . . .  سیگارهامو از بس گیجم کردم توى جیبم ... دیگه نمیتونم همین جور که جونم میره یه نخ دود کنم و کیفور و کوک شم . . .  بابابزرگ . . .  من این جا رو دوست دارم . . .  اینجا کفِ زندگى کف کرده بشم بهتره تا کَفِ ذهنم پراز بى معرفتى خاله وراجّه ها !  چه سبک شدم ... من به لباسم چسبیدم یا لباسها به پوستم ؟؟؟  . . .  بابابزرگ . . .  هیچ کس نمیفهمه من کجام ...اصلا  من هستم یا نه ... فقط تویی ... این جا  رو خون برداره ، کاشى پر از قرمزى رگهام بشن ، تنم سنگ بشه و بو بگیرم تازه میان سراغم . . .  اما اون روز من و تو از توى آینه ى گوشه ى حموم نگاشون میکنیم و به ریششون میخندیم ... چشمام چقدر خوب گرمه  ... سنگینم اما سبک تر از این نمیشه . . .  دیگه آجرهاى روانم نمیریزن ... بیا . . .  زود منو ببر. دلم برات تنگ شده خیلى . . .  واسه چشمهاى عسلیت . . .  دو تا دستام نیستن ... موهاى سرم توى آب شناوره ... عروسکم توى بغلم با من خوابیده ... دماغم پراز آب شده ... تموم شش هام شبیه آبکش سوراخ شده . . .  دیگه قلبم داره واى میسته بابابزرگ . . . تا اون واسته تو بدو بیا ... نکنه دستمو نگیرى و....

no:12

من این بالا وایسادم و دارم به تو نگاه میکنم ؛ به تو که چهار سال شده که از این بالا پریدى پایین ... پریدى و رودخونه این قدر پژمرده نبود ... از وقتى که چشمهاتو بستى و خودت رو هول دادى توى تَنِ خروشانِ رود ... رود پژمرد و یه جورایی مرد ... تو رفتى و سایه ات این بالا جا مونده روى این پُل ... ارتفاع آب کم شده و رگ و ریشه ى زمین زده بیرون ... حالا من نشسته م روى سایه ت و دارم نازش میکنم ... بوى تو هنوز توى سایه ت هم مونده ... تو که رفتى و همه ى موهات رو براى من بریدى و جا گذاشتى ... تو که میخواستى یه جورایی دل نکنى چرا هول کردى و هول شدى و پریدى ؟ من بهت گفته بودم بیا با هم بپریم ... دو تایی ... چشمامون رو ببندیم و همه چیزو تموم کنیم وقتى دارکوب اولین با منقارش دستِ درخت و سوراخ کرد ... همون وقت ... با هم .... تو میدونستى که من جرات ندارم ... تو میدونستى که من دل بسته ى این جنگلم و میخوام خورشید و توى رودخونه ببینم که داره غلت میخوره ... تو شب رو دوست داشتى ... حالا رفتى و من از این بالا دارم خیالت میکنم . دلم برات تنگ شده . 

no:13

راه دور بود مثل فاصله ى بهار تا پاییز ؛ توى دستام پر از کلیدِ ؛ میدونستم در و باز نمیکنى ؛ اگه چشمم سو داره به اُمیدِ ؛ هزار کلید و صد تقه به در ... چرا بازش نمیکنى ... من از همه ى دنیا کنده ام جز از تو ... من زیر ِ یخچالِ حوض توى سرداب بخوابم بهتر از گرماى خونه ست که گرماشم از سر صدقه ست ... برنمیگردم نه توى چاه و حوض نه از پاییز به بهار ... دستامو به یادت بیار که این همه خاطره برات ساخته حالا دیگه دوستشون ندارى ؟ باز نکن ؛ جاى من پشتِ در بسته است و انتظار ... مشتمو باز نمیکنم . بسته است تا تو بیایی بازش کنى ببینى توش چیه ؟ یه دل شکسته . 

no:14

بین ما ؛ فاصله نه قدرِ مرگ و قیامتِ ؛ نه قدرِ قطب شمال تا جنوب ؛ بینِ ما فاصله نه قدرِ ماه تا خورشیدِ ؛ نه قدر من با منِ آیینه ... خیلى بیشتر از این حرفاست ... قدرِ هزار جمله که حرف زدیم از هم دوریم ؛ قدرِ هزارشب که زیر بک سقف موندیم دوریم ؛ تو میخواستى من با اولین ماشینِ گذرى برم و دیگه منو نبینى ؛ منو که موهامو این جا سفید کردمو و کمرم و خم ... حواست پى دیگرون بود ... دوست دارم این طور فکر کنم که به نفعم باشه که تو یه قابِ عکس نیستى روى دیوارِ طاقچه و چیزى بینِ ما با اون همه توپ و تانک و نقشه فاصله ننداخته ... اما روزش که رسید ... دیوارم ترک خورد و سقف کومه کومه ریخت و آجرا خشت خشت شروع کردن به ترکیدن ... من رفته م چون تو اینو میخواى ... فرقى نمیکنه زنده یا مرده ت اینو میخواد ... برنمیگردم تا نگات کنم .دور از تو حتى صدات کنم و توى دلم بشنومت ... من پست در بسته ى تو با نقشه ى گنج هزار راه روحم کش اومد و پوستم شد راه راه ... چروک و چین خورده و تو براى من همون قدر مغرور و سربالایی که همیشه ... و راه پشت ِ و مینبرِ عبور ها به من ختم میشه . 

no:15

هِى چشمِ وق زده ؛ به دستام نگاه کن ؛ ذبحِ تو مباح بود و تَنت رو به قبله ؛ حالا گوشتِ زنده ى تنت رو ببین که رو به روت بى کله و با رگ هاى آویزون داره میچرخه و قلابِ این میخ ؛ پوستش رو بدرم و بکشم به رنده و شقه شقه اش کنم ؛ هى چشم وق زده از سر تو صدقه رد کنم به چند دینارِ حلبى ؛ از کله ات تندیس درست کنم ؛ همه ى اینها براى ماغ کشیدن هایت پى گوساله اى بود که رفت و گوش ما کَر شد . حالا راحت شدى ؛ بغضت را ترکاندم و خونهایت همه کَف زمین جمع شد.

no:16

زیرِشکنجه که مُردى ؛ نمیدونستیم … میومدیم پشت در زندون و منتظر … سوز که هیچى تا ته سرما هم صبر میکردیم تا درآهنى رو بازکنن ؛ ببینیمت ؛ شده یه نظر … حالا خیلى وقت میشه شما خبرى ازتون نیست ؛ میگن تو مردى … با انبر و آتیش و نى … کسى که کشتت روى صندلیش هنوز نشسته و داره دنبال سیوالش میگرده … نمیدونه که جوابش توى دهن تو نیست ، اون بیرون روى زمینِ سرد و خون هاى گرمِ … توى تقویم … من صبر میکنم مثل بقیه … شاید همه ى شایعه ها چهل کلاغِ یه تازیانه باشه و یک کلاغ … قدر یه غار … بیایی بیرون .

no:17

گُفتم در تهران ؛ دَم دود است و بازدَم دودِجِگَر ... گفتى : " گوشِ فلک پُر است و شادى ها پنچر !" ... گفتم :" دست من سپر است و دست تو خنجر !" گفتى :" برادر در به در میانِ سرابِ آدم برفى و چهارشنبه سورى تو از هذیان مگو مُکرر که من زهر هستم به کامِ تو وانگهى نگاهى کن به چاه تو تا ببینى که هوا بس ناجوانمردانه سرد است و سپیده دمان غروب کرده ست و زمین دارد میمیرد و من تیر خلاصِ تو ام که امتدادِ رنجى گَر خوب بنشینى به دانستن که بستان ها کویر و رویا ها سراب شد. پس قلبت را نشانم بده . 

no:18

آنگاه که فرشته ى جان سِتان ، سوارِ باد نامطلوب شد ؛ میخواست ریقِ رحمتت را سَرکشد ؛ وقتى مرگ برسد ؛ میچیند ؛ هرس کردنِ روح از راهِ زندگى ست ؛ ایشان در معبدشان نوحه بخوانند یا که نه ؛ فرشته ى جان ستان آمده و عصاره ى وجود را گرفته و رفته است ؛ فرقش چیست کودتاى ٢٨ مرداد باشد یا ٨٨ باشد ؛ صومعه یا کلیسا … درد ، دوا ندارد … آن مردى که برهنه در خلاخانه مُرد ، نوه اى داشت که پشت ِ در با عروسک اش منتظرِ لالایی بود و هیچ وقت نفهمید چرا درِ خلا دیگر باز نشد … باد که میآمد ، زوزه میکشید ؛ مثل تیغ بر رگ ؛ مثل صداى شغال در شب ؛ میان علف هاى هرز … آخر عمر را خط میکشید . . . با چنان ضربى زورِ هیچ غبارى به بازویش نرسید … با چنان قوتى که هیچ دعایی جلودارش نباشد … در خلا چند آخ و چند رمقِ آخر جان به لب شد.

no:19

دو بزنه چشمات توى گودالِ چشمخونه ؛ بپوشنم تنت یه پیرهن زنونه … بدم دستت یه داریه زنگى که یکى م کنار دستت بخونه ... فایده نداره … برزنگى سیاه ... ته نیگات زهرِ مارِ مثل روزاى تئاتر و فصل خالى شکاره. 

no:20

تصاویر آثار مهرداد ختایی است .